De mensheid samengebald Expoflits #33 2020

Frederic De Meyer, hoofdredakteur The Art Couch Magazine

Zondag 30 augustus opent bij HUSK Gallery in het Rivoli-gebouw een solotentoonstelling met nieuw werk van de Duits-Belgische Ulrike Bolenz. Ik volg haar werk al een tijdje, dus werd het hoog tijd voor een atelierbezoek. Eén monumentaal werk kaapte echter mijn hele aandacht. Een impressie:

Ik sta in haar atelier, voor een van haar nieuwste werken.

Een onthutsende gewaarwording. Duister, diep, frivool. Zonder leidraad raak je er in verdwaald, met haar verbale handleiding raak je er in geabsorbeerd. Prikkeldraad, in een vreemde, afstandse maar intieme omhelzing met twee veren gewikkeld. Opsluiting en vrijheid zij aan zij. Druipende draden die neerwaarts, als wortels, naar adem snakken. Naar de achterliggende realiteit der dingen. Hompen was hier en daar, bedrieglijk lukraak, vlees en substantie toevoegend aan het tafereel. Stukken lijken soms gehecht, als om littekens te verbergen. Of om te helen.

Verder zag ik eerst vlekken, hoe dicht of ver ik ook stond van het werk. Maar ze wees me op de wereldbol, subtiel aan de randen van het schouwspel, en op het nog subtieler menselijk lichaam links in het werk. Dan wees ze me, aan de hand van ander werk, op de grote thema’s uit haar oeuvre, die in dit ene werk lijken te zijn samengevat.

Een schilderij, zou je op het eerste gezicht denken. Dit zou het oneer aandoen. Daar springen teveel elementen je rechtstreeks voor in het oog, als reikten ze tegelijk naar jouw aandacht, naar jouw zinnen, naar jouw emoties en intellect. Ik kan het niet anders noemen dan een schouwspel, een immobiel maar levendig toneel waar alle levensdrama’s van de mens, persoonlijk en universeel, in vervat zitten.

Wanneer je, als mens of, zo beeld ik me in, in welkeender andere vorm van leven, voor het werk staat, van dichtbij of van veraf, stel je je onvermijdelijk bloot aan een tsunami aan complexe, elkaar tegensprekende emoties. Je herkent hier de barbaarse gruwel van de menselijke strijd, daar de zachtheid van de alledaagse, natuurlijke schoonheid. Ze worden niet eens apart voorgesteld, dat hoeft niet, want ze zitten in elkaar verweven, verwrongen is misschien een beter beeld. Want nooit voel je je geheel gerust bij het kijken. Het kijken is dan ook nooit ‘af’. Hoe lang je ook kijkt, je voelt intuïtief aan dat er steeds meer in schuilt, dat het verhaal erachter steeds complexer wordt, ongrijpbaarder, in plaats van zich met het kijken te openbaren. Misschien groeit dit gevoel net rechtstreeks evenredig met de tijd die je ervoor doorbrengt. Ik heb het niet berekend, ik liet me gewoon gaan. Meegesleurd in een oncontroleerbare, steeds dieper gravende stroom aan emoties.

Dan onthulde ze me de titel van het werk: Der ewige mensch.

Gevatter kon amper. Een beeldende epifanie.

‘ Together – der Riss ’, 2020, 180 x 235 cm, natural and artificial polymers, digital photo technical processing, acrylic and oil paint, nylon wire